Star Starachowice

Zarząd klubu

Emil Krzemiński - Prezes

Michał Charczuk - Wiceprezes

Emilia Celary - Wiceprezes

Jacek Adamczuk - sekretarz

Historia SKS STAR w Starachowicach

Dzieje sportu na terenie Wierzbnika i Starachowic są nierozerwalnie związane z rozwojem przemysłu i życiem organizacji młodzieżowych. Natychmiast po odbudowaniu państwa polskiego w 1918 r. na terenie tych miejscowości powstawały spontanicznie „dzikie" drużyny piłkarskie. Zostały one ujęte w ramy organizacyjne przez kluby sportowe. W Starachowicach ożywioną działalność w tym zakresie prowadził utworzony w 1923 r. robotniczy Klub Sportowy „Feniks" oraz harcerski „Orkan". Natomiast w sąsiednim Wierzbniku działały dwa kluby polskie, tj. „Ogniwo" i „Strażak" oraz dwie żydowskie drużyny piłkarskie, tj. „Gwiazda" i „Makkabi"'. Organizowały one rozgrywki sportowe, które od 1923 r. odbywały się głównie na wrzosowiskach starachowickich. Skromna baza źródłowa nie pozwala na ustalenie poziomu gry oraz wkładu drużyn żydowskich w rozwój starachowickiego piłkarstwa.Niewątpliwie istnienie tak dużej ilości klubów nie było czynnikiem wpływającym pozytywnie na rozwój sportu. Zdawała sobie doskonale z tego sprawę starachowicka organizacja Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych, która podjęła działalność unifikacyjną. Pod jej egidą 26 III 1926 r. na uroczystym zebraniu połączyły się zespoły „Orkana" i „Feniksa" i opracowały formy organizacyjne zbliżone do dzisiejszej działalności klubowej. Nowo utworzony klub przybrał nazwę Starachowicki Klub Sportowy (SKS). Zasłużonymi jego działaczami byli: S. Janiec, A. Nowak, P. Majewski i Łazarek. Do wyróżniających się piłkarzy należeli: J. Smoczek, Sumbara, H. i J. Mossiirowie, F. Mikołajczyk, Kucharski, Woźniak i Kuchter.W początkowym okresie istnienia klubu rozgrywano przeważnie mecze towarzyskie z drużynami Skarżyska, Ostrowca, Kielc, Radomia i Dęblina. Sekcja piłkarska pierwszy poważniejszy sukces odniosła w 1934 r., kiedy to zdobyła I miejsce w rozgrywkach o Puchar Klubów Fabrycznych, rywalizując z KSO Ostrowiec, „Granatem" Skarżysko i „Bronią" Radom. W roku następnym SKS zdobył mistrzostwo podokręgu, a w 1936 r. zakwalifikował się do rozgrywek eliminacyjnych o wejście do I Ligi (wówczasIILigi nie było), które zablokowała częstochowska „Brygada" . Szczególnie bogaty w wydarzenia był rok 1938. Wtedy to, po długich przetargach, decyzją władz sportowych drużyna SKS-u została ostatecznie przydzielona do Warszawskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, pod warunkiem pokrywania przez klub przyjezdnym zespołom kosztów podróży. Krakowski OZPN nie zgodził się na przyjęcie tego zespołu, chociaż według podziału terytorialnego do niego powinien należeć. W rozgrywkach 1938 r. drużyna starachowicka zaprezentowała się jako zespół zgrany i dojrzały. W sezonie 1938/39 zdobyła mistrzostwo Warszawskiej Ligi Okręgowej. Jednak w walce o wejście do I Ligi zajęła drugie miejsce, ustępując „Legii" Warszawa. Do szczególnie udanych w Starachowicach spotkań należały mecze z „Polonią" z Karwiny, węgierskim „Szegedem" oraz z zespołem Luksemburga. Sukcesy odnosili również juniorzy SKS-u występujący w klasie A, prowadzeni przez cenionego piłkarza J. Smoczka. Szczególnym wyrazem uznania dla ich działalności sportowej było zainteresowanie się nimi ministra Czesława Klarnera.Czarną nocą również dla sportu starachowickiego była okupacja hitlerowska. Hitlerowcy prowadzący eksterminacyjną politykę Obywateli polskich zakazali wszelkiej działalności sportowej. Boisko przeznaczyli na własne potrzeby. Umiłowanie ojczyzny i zapał sportowy oraz młodzieńczy animusz łamały bariery okupanta. Wyrazem tego były treningi oraz potajemnie rozgrywane na polankach pod Michałowem mecze piłki nożnej oraz mecze wyjazdowe. Hitlerowcy brutalnie je rozpędzali. W czasie powrotu z meczu w Suchedniowie został zastrzelony na torach kolejowych starachowicki piłkarz Lesiewicz „Wujer".Godne podkreślenia jest, iż wielu wychowanków SKS-u złożyło życie w ofierze na ołtarzu ojczyzny, m.in.: W. Piątek, M. Nowak, J. Gorzkowski, J. Michalski.W rozwoju sportu starachowickiego w powojennej Polsce można wyodrębnić pięć okresów: I obejmuje lata 1945-1949,II— 1950-1957, III — 1957-1970,IV— od 1971 r i ostatni najbliższy V – po 1989. Pierwszy z nich charakteryzuje się odradzaniem sportu, jego żywiołowym i w znacznej mierze spontanicznym rozwojem oraz powstawaniem nowych dyscyplin sportowych. Pierwsze kroki w zakresie odbudowy sportu na terenie miasta podjęto już w kwietniu 1945 r. na zebraniu działaczy sportowych, które odbyło się w tzw. „Domu Rady" przy ul. Krywki. W skład wybranego wówczas Zarządu Sekcji Piłkarskiej SKS-u weszli: S. Janiec (przewodniczący), J. Wąsikowski, G. Jarmuła, M. Płusa, K. Kawczyński, M. Luchter, H. i J. Mosurowie, J. Młynarczyk, P. Majewski, T. Pańczyk i S. Ząbecki. Ze składkowych pieniędzy (120 000 zł) utworzono wtedy fundusz rozwoju sportu. Jednocześnie postanowiono zgromadzić sprzęt niezbędny dla normalnego funkcjonowania drużyny i przygotować boisko sportowe dla rozgrywania meczów. Jarmuła przekazał 17 par butów piłkarskich i 24 komplety strojów, które pieczołowicie przechowywał w czasie wojny. Przy pomocy społeczeństwa ogrodzono drewnianym parkanem boisko. Dzięki temu wspólnemu wysiłkowi pierwszy mecz rozegrano już 1 maja 1945 r. W latach 1945—1949 drużyna piłkarska SKS-u brała udział w rozgrywkach klasy A, będącej odpowiednikiem dzisiejszej ligi okręgowej. Częstymi gośćmi w mieście były wtedy drużyny: CWKS Warszawa, Górnik-Zabrze, „Budowlani" Opole, ŁKS Łódź, „Gwardia" Warszawa i „Lechia" Gdańsk. Rok 1949 przyniósł wiele zmian organizacyjnych w sporcie w kraju. W związku z tym Starachowicki Klub Sportowy przestał istnieć jako samodzielna jednostka prawna. Na jego miejsce utworzono Związkowi; Koło Sportowe „Stal", podległe Zrzeszeniu Sportowemu „Stal". Powyższa reorganizacja zepchnęła starachowicki zespół do ligi okręgowej.Dwa lata później decyzją PZPN z 1951 r. zakwalifikowano go do powiększonejIIligi państwowej . Do ciekawych meczy drugoligowych starachowickiej „Stali" należały zwycięskie pojedynki z „Górnikiem" Zabrze, CWKS Wrocław i „Górnikiem" Hylom.W wyniku reorganizacji lig państwowych drużyna ZKS „Stal" została w 1953 r.zdegradowana do III ligi międzywojewódzkiej, w której uczestniczyła w rozgrywkach w latach: 1953 - 1957, nie odnosząc w za sadzie większych sukcesów. Jedynie w 1957 r. zdobyłaII miejsce w tabeli tej ligi. Drużynę prowadził wtedy zawodnik i trener w jednej osobie -- Czesław Szeliga. Wyróżniającym się piłkarzem był Z. Wesołowski. W 1957 r. po kolejnej zmianie struktury organizacyjnej polskiego sportu starachowicki klub powrócił do dawnej nazwy „Star". Klub utrzymywał się w czołówce ligi międzywojewódzkiej, zajmując przeważnie I miejsce w tabeli. Na uwagę zasługują rozgrywki sezonu 1962/63, kiedy to wIImeczach starachowiczanie nie ponieśli ani jednej porażki. Znakomicie spisywali się wtedy nowo pozyskani dla drużyny piłkarze ze Śląska: Dieter Weiss , J. Pieczka i Burczek.W latach 1966-1970 drużyna ,,Staru" grała w III lidze i również zajmowała czołowe miejsca: drugie i trzecie. W 1970 r. wywalczyła wreszcie upragniony awans doIIligi. Do tego sukcesu poważnie przyczynili się zdobytymi bramkami K. Pietrasińki, J. Kajzerek i W. Chrobot.IIliga otworzyła przysłowiowe „okno na świat" piłkarzom starachowickim. W 1972 odbyli oni tournee po Rumunii, w 1974 r. po NRD, w roku następnym po Czechosłowacji.Godny podkreślenia jest również fakt, że drużyna „Staru" stoczyła szereg pojedynków z reprezentacjami zagranicznymi, posiadającymi często dobre wyszkolenie techniczne. Serię tych spotkań otworzył mecz z „Liehtenbergiem" Berlin. W 1968 r. miał miejsce pojedynek z drużyną bułgarską Leskov. Szczególnie bogaty w wydarzenia tego typu był rok 1970, kiedy to starachowiczanie walczyli z „Bukosa Vronow" i uczestniczyli w turniejach na terenie Włoch. W 1972 r. odbył się mecz z „Dynamo" Berlin. Starachowiccy działacze sportowi kładli i nadal kładą duży nacisk na popularyzację różnych dyscyplin wśród młodzieży. Nie zawsze mogli w pełni sprostać zapotrzebowaniu społecznemu. Na przykład w latach 1945—1949 ze względu na trudności finansowe i organizacyjne mogli utworzyć tylko jedną drużynę juniorów i jedną rezerwową, która występowała początkowo w klasie C, a później w B. Drużyna piłkarska juniorów „Star w latach 1952—1956 grała w klasie A, a od 1966 r. w lidze okręgowej. Niestety, nie zajmowała tu czołowych lokat w tabeli, jedynie w sezonie 1968/69 zdobyła III miejsce.Do najwybitniejszych piłkarzy „Staru" w okresie powojennym należeli: Edward Pietrasiński, Marian Wysocki, Tadeusz Kozak, Jan Glinar, Zdzisław Brzozowski, Tadeusz Szczepański, Eryk Jacek, Zdzisław Wesołowski i Dieter Weiss. Do najofiarniejszych i najbardziej zasłużonych działaczy należą: Franciszek Mikołajczyk, Jan Niemczyński, Antoni Polakowski, Stefan Nowocień, Krzysztof Sikora, Tadeusz Paczyński, Tadeusz Krękowski, Włodzimierz Czepek, Kazimierz Ziółkowski .Warto podkreślić, że Starachowicki Klub Sportowy „Star" był największym w województwie i jednym z największych w kraju. W 1978 r. skupiał on w swych szeregach 15 000 członków, którzy płacą dobrowolnie co miesiąc składki na jego rzecz (90% spośród nich to pracownicy fizyczni).W 1966 r. klub posiadał 9 sekcji sportowych, które skupiały 780 czynnych zawodniczek i zawodników, w tym 120 kobiet i 450 młodzieży do lat 18. Pracę szkoleniową prowadziło 18 trenerów. Natomiast w 1978 r. w „Starze" działało sześć sekcji: boksu, lekkiej atletyki, piłki nożnej, koszykówki, podnoszenia ciężarów i szachów. Na budżet SKS „Star" składają się dotacje Rady Zakładowej FSC i z zakładowego funduszu socjalnego, dochody z imprez i składki w wysokości 1% zarobków członków klubu. Z tego względu ma on tendencję rosnącą. Mimo bardzo poważnego wkładu finansowego i pomocy organizacyjnej dyrekcji FSC, starachowicki sport nie posiadał jeszcze najlepszych warunków dla rozwoju. W 1966 roku Star Starachowice zakwalifikował się do ćwierć finału Pucharu Polski, powtarzając sukces Gwardii Kielce sprzed dwunastu lat. W rozgrywkach nasza drużyna pokonała kolejno: Gwardię w Chełmie Lubelskim 6-2, a na własnym boisku – Start Łódź rzutami karnymi (po drogrywce był remis 1-1), Hutnika Nowa Huta 3-0 oraz Unię Oświęcim 2-0. W meczu o awans do półfinałowej czwórki starachowiczanie przegrali u siebie po zaciętym pojedynku z I-ligową Pogonią Szczecin 1-2. Od pocżątku dzialności Klubu Sportowego pomoc zakładów przeobrażonych w 1948 roku w Fabrykę Samochodów Ciężarowych ,decydowała o rozwoju miejskiego sportu w latach powojennych Pomoc ta polegała na:nieodpłatnym przekazywaniu posiadanych terenów pod budowę obiektów sportowych , w tym stadionu przy ulicy Radomskiej,przekazywaniu środków pieniężnych oraz materiałów na budowę takich obiektów, a potem ich utrzymywaniu,przydzielaniu klubowi środków transportu i komunikacji,pokrywaniu w części lub w całości kosztów transferów polegających na pozyskiwaniu zawodników innych klubów ( bylo to aktualne w latach 60-70 , gdy drużyna piłkarska walczyła o wejście do II ligi, a potem rywalizowała z najlepszymi w kraju),zapewniała szkoleniowcom i czołowym zawodnikom mieszkań z budownictwa przyzakładowego oraz ich zatrudnianiu na stanowiskach umożliwiających łączenie pracy zawodowej z działalnością na rzecz sportu,desygnowaniu na stanowisko prezesa Klubu osób z kierownictwa , które ze względu na swa funkcję byli w stanie w/w zapewnić klubowi pomoc.Prezesami Klubu byli Stefan Cichosz- główny księgowy a potem dyrektor d/s socjalnych , inż. Jan Nejthardt- główny mechanik, inż. Witold Zięba- szef działu energomechanicznego, inż. Kazimierz Kopeć- dyrektor zakładu filialnego (wszyscy z FSC).Przykładem jak wielka była rola FSC jako sponsora Klubu, mogą być dane za rok 1983, który nie należał już do okresów szczytowych. Klub uzyskał w tym roku przychody w wysokości 7 mln 309 tys. złotych , przy czym 90 procent tej kwoty pochodziło z dotacji FSC i Wojewódzkiej Federacji Sportu . Członkami wspierającymi Klub byli przeważnie pracownicy FSC, którym ( po złożeniu deklaracji ) rachuba potrącała co miesiąc na rzecz sportu część wynagrodzeń. Uzyskane w ten sposób dotacje i składki członkowskie pozwoliły jeszcze na utrzymanie sześciu sekcji ( 550 czynnych sportowców).Mianowicie: piłkarskiej, bokserskiej, podnoszenia ciężarów, koszykówki, tenisa ziemnego i szachowej. Także na utrzymanie znacznego personelu obsługi, w tym 15 szkoleniowców, a ponadto lekarza, pielęgniarek, porządkowych i innych funkcyjnych. Wystarczyło także na wynajmowanie sal gimnastycznych w szkołach nr: 9,10,12. Klub dysponował trzema utrzymywanymi przez FSC boiskami sportowymi, salą treningową w tzw. “Strażaku”, kortami tenisowymi oraz wielopokojowym pawilonem typu “Zębiec”. Najbardziej godne podkreślenia wyniki uzyskali starachowiccy sportowcy w piłce nożnej ( w latach 70 grający w II Lidze), oraz w podnoszeniu ciężarów Obiekty krótka historia:Stadion sportowyPierwszy (stadion) boisko sportowe zbudowały w 1932 roku prze Zakłady Starachowickie, wybudowały także korty tenisowe. Pierwsza lokalizacja stadionu to obszar miedzy Aleją Wyzwolenia a rzeka Kamienną (w okolicach Pasternika),Stadion w tym miejscu funkcjonował z przerwami do 1960 roku. Do czasu gdy Fabryka Samochodów Ciężarowych w Starachowicach (FSC) wybudowały nowy stadion przy ulicy Radomskiej (dawna ul. Tychowska) w 1961 roku. Około 1956 roku rozpoczęto budowę z worząc wywrotkami ziemie z wyrobisk po kopalnianych (kopalnia drutowa) dzisiejsze bloki przy radomskiej oraz z okolic dzisiejszej (oś“Majówki”) Z materiału po wyrobiskach formowano przyszłą płytę boiska i trybun. Budowę zakończono w 1961 później jeszcze poddana została modernizacji powierzchnia trybun.W takim też kształcie i formie stadion sportowy służy do dnia dzisiejszego.Podsumowanie: 26 marca 1926 roku w Starachowicach doszło do połączenia Feniksa i Orkana co zaowocowało powstaniem nowego klubu OMTUR. Po sześciu latach zmienił on nazwę na SKS i wywalczył awans do klasy A. W 1934 roku drużyna brała udział w barażach o promocję do ligi państwowej. Nie uzyskała jednak awansu, który przypadł Unii Sosnowiec. Następnie klub w wyniku reorganizacji rozgrywek został przeniesiony do Warszawskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. W 1939 roku wywalczył tytuł mistrzowski, lecz po raz drugi bez powodzenia walczył o awans do ligi państwowej. Po zakończeniu II wojny światowej zespół brał udział w mistrzostwach okręgu i w klasie A dzięki udanemu finiszowi rozgrywek uplasował się na piątym miejscu. W 1948 roku piłkarze ze Starachowic zajęli drugą lokatę, tracąc do zwycięzcy Partyzanta Kielce jeden punkt. W kolejnym sezonie już pod nazwą Stal drużyna pewnie wygrała klasę A, co pozwoliło jej zagrać w barażach o II ligę. Klub zajął jednak ostatnie miejsce w swojej grupie i nie wywalczył awansu. W 1951 roku nastąpiła kolejna reorganizacja rozgrywek, dzięki której Stal trafiła do trzeciej grupy II ligi. W debiucie drużyna przegrała na wyjeździe z Górnikiem Wałbrzych 0:8, lecz mimo nieudanego początku zajęła czwarte miejsce, a rok później uplasowała się na szóstej pozycji.Kolejne reorganizacje rozgrywek spowodowały, że klub trafił do nowo utworzonej III ligi, w której rywalizował (już jako Star) z innymi zespołami w latach 1955-1957. W 1958 roku powołano ligę okręgową, która stała się najwyższą klasą rozgrywkową wwojewództwie kieleckim. W pierwszym sezonie starachowiczanie zajęli trzecie miejsce, przegrywając z Bronią Radom i Granatem Skarżysko-Kamienna. Dwa lata później Star zajął już pierwsze miejsce, ale nie wywalczył awansu w barażach ze Slavią Ruda Śląska. W 1965 roku po meczach barażowych starachowicka drużyna miała tyle samo punktów co Lech Poznań. Wymusiło to rozegranie dodatkowego meczu, który odbył się 5 sierpnia na stadionie Warszawianki i zakończył się wygraną rywali po golach zdobytych w dogrywce (w regulaminowym czasie gry było 1:1). Równie blisko wywalczenia awansu Star był rok później, gdy do upragnionego celu zabrakło jednej bramki. W sezonie1965/1966 Star osiągnął także swój największy sukces w Pucharze Polski, docierając do 1/4 finału, gdzie uległ Pogoni Szczecin. Od sezonu 1966/1967 piłkarze ze Starachowic rywalizowali w nowo utworzonej III lidze, w której należeli do czołówki. W 1970 roku Star prowadzony przez Władysława Siecha wygrał rozgrywki, zapewniając sobie pierwsze miejsce już trzy kolejki przed końcem, remisując z Victorią Jaworzno 1:1 na terenie rywala.W sezonie 1970/1971 Star zajął 11. miejsce w tabeli, mając zaledwie jeden punkt przewagi nad strefą spadkową. Utrzymanie zapewnił sobie odnosząc w końcówce dwa zwycięstwa: z Hutnikiem Nowa Huta i spadkowiczem Unią Racibórz. W kolejnych latach klub plasował się w środku tabeli lub w jej drugiej części. W 1974 roku drużynę prowadził były reprezentant Polski Horst Mahseli. Przełom nastąpił w sezonie 1975/1976, kiedy starachowiczanie zajęli trzecią lokatę. Dobrze radzili sobie wówczas w meczach domowych, odnosząc dziewięć zwycięstw. Gorzej spisywali się jednak na wyjeździe, notując zaledwie trzy wygrane i osiem porażek. Po raz kolejny Star dobrze zaprezentował się w sezonie 1978/1979 ulegając w ostatecznym rozrachunku tylko Górnikowi Zabrze, który awansował do I ligi. Następnie w klubie nastąpił kryzys i w 1981 roku drużyna po 11 latach spadła do trzeciej ligi. Rok później zanotowała kolejny spadek i na dwa lata znalazła się w lidze okręgowej. Po powrocie w grono trzecioligowców Star występował na tym poziomie rozgrywek w latach 1984-1987 i w sezonie 1988/1989, następnie został zdegradowany do IV ligi międzyokręgowej. Od sezonu 1993/1994 klub ponownie rywalizował w lidze okręgowej, zajmując w niej drugie miejsca za Czarnovią/Błękitnymi II Kielce, a później ustępując miejsca Orliczowi Suchedniów. Ponowny kryzys klubu doprowadził do powstania Staru/KSZO II, który wywalczył awans do IV ligi świętokrzyskiej. W sezonie 2000/2001 drużyna (ponownie pod nazwą Star) zajęła pierwsze miejsce, wyprzedzając drugą Nidę Pińczów o siedem punktów. Awans do III ligi był jednak ostatnim zrywem starachowickich piłkarzy, którzy przegrywając 28 spotkań spadli do IV, a następnie do V ligi. Pogłębiający się kryzys doprowadził do wycofania drużyny po rundzie jesiennej sezonu 2004/2005. Zespół reaktywowano w 2007 roku i przystąpił on do rozgrywek w klasie A, w której rywalizował przez 7 lat w 2012 roku udało się awansować do Ligi Okręgowej.